ادوارد: الان احساس چیو داری؟
ورونیکا: احساس کسیو که میخواد تا آخر عمرش زندگی کنه...
به نظر من این زیباترین دیالوگ "ورونیکا تصمیم میگیرد بمیرد" بود. رمانش را نخوانده‌ام اما فیلم و دیالوگ‌ها فوق العاده بودند. شخصیت ورونیکا را بسیار خوب لمس کردم. شاید چون شباهت های زیادی با افکار و دیدگاهش در اول فیلم داشتم. با این فیلم اشک ریختم و خندیدم.
پائولوکوئیلیو را با کیمیاگر شناختم. آن زمان واقعا از خواندن رمانش لذت بردم. البته رمان و فیلم نامه‌ای که از آن اقتباس شده دو مقوله کاملا متفاوت اند اما فیلم را بببینید و از هدایت "سیاهی ناامیدی" به "سپیدی شوق زندگی" لذت ببرید.
